+Παπαβασίλης – Οι τρεις ιεράρχες και η παιδεία σήμερα …

Radiosiatista.gr

Πριν από την τέλεση του μνημοσύνου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. κ. Αθανάσιος αναφερέρθηκε στο πρόσωπο του πατρός Βασιλείου:

Ἡ το­πι­κή μας Ἐκ­κλη­σί­α, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, στή ση­με­ρι­νή ἡ­μέ­ρα, τι­μᾶ καί θυ­μᾶ­ται ἕ­ναν ἐρ­γά­τη τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου∙ ἕ­ναν ἄν­θρω­πο ὁ ὁ­ποῖ­ος θυ­σί­α­σε τά πάν­τα καί ἀ­νά­λω­σε τόν ἑ­αυ­τό του γιά τήν ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ πρῶ­τα ἀπ᾿ ὅ­λα καί με­τά γιά τήν ἀ­γά­πη τῶν ἀ­δελ­φῶν του. Εἶ­ναι ὁ πα­τήρ Βα­σί­λει­ος, ὁ κα­λός ἐ­φη­μέ­ριος αὐ­τῆς τῆς ἐ­νο­ρί­ας, πού ὅ­λοι θυ­μό­μα­στε μέ τίς κα­λύ­τε­ρες ἀ­να­μνή­σεις, γιά τόν ὁ­ποῖ­ο ὅ­λοι ἔ­χου­με νά ποῦ­με ἕ­ναν κα­λό λό­γο.

Πάν­το­τε ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τός ἀ­γα­ποῦ­σε πιό πο­λύ τόν Θε­ό ἀ­πό τόν ἑ­αυ­τό του. Πί­στευ­ε τόν Θε­ό καί λά­τρευ­ε τόν Θε­ό. Ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς μᾶς τό πα­ρα­δί­δει ἡ ἁ­γί­α μας Ἐκ­κλη­σί­α. Καί τήν πί­στη του αὐ­τή –ἡ ὁ­ποί­α ἦ­ταν ζων­τα­νή, καυ­τή, ζε­στή, δυ­να­τή καί ὁ­λο­ζών­τα­νη– τήν ἔ­δει­χνε πρός ὅ­λους, μέ τόν λει­τουρ­γι­κό του χα­ρα­κτῆ­ρα. Λει­τουρ­γοῦ­σε συ­χνά, ἀ­πό ἀ­γά­πη του πρός τό ἱ­ε­ρό Θυ­σι­α­στή­ριο καί τίς ἀ­κο­λου­θί­ες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, ἀλ­λά καί ἀ­πό ἀ­γά­πη του πρός τόν ἄν­θρω­πο. Ἡ πί­στη χω­ρίς ἔρ­γα εἶ­ναι νε­κρή (Ἰ­ακ. 2, 20∙ 26). Ἡ δι­κή του ὅ­μως πί­στη ἦ­ταν ζων­τα­νή, καί τήν ἔ­δει­χνε πρός ὅ­λους μέ τά ἔρ­γα του∙ ὄ­χι μό­νο ἔρ­γα ἀ­γά­πης καί προ­σφο­ρᾶς, ἀλ­λά καί ἔρ­γα ζω­ῆς. Ἐ­φάρ­μο­ζε πρῶ­τα στόν ἑ­αυ­τό του τό Εὐ­αγ­γέ­λιο, καί με­τά αὐ­τό τό δί­δα­σκε στούς ἄλ­λους.

Ἀ­κού­σα­με, γιά πα­ρά­δειγ­μα, στό ση­με­ρι­νό ἀ­πο­στο­λι­κό ἀ­νά­γνω­σμα, πώς πρέ­πει ἐ­μεῖς οἱ χρι­στια­νοί, πού πι­στεύ­ου­με στόν ἀ­λη­θι­νό Θε­ό, ἡ ζω­ή μας νά ται­ριά­ζει μέ αὐ­τό πού πι­στεύ­ου­με. Πα­ρα­κα­λεῖ ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος ἡ ζω­ή μας νά εἶ­ναι ἠ­θι­κή, τό στό­μα μας νά εἶ­ναι κα­λό, για­τί ὁ Χρι­στός στό Εὐ­αγ­γέ­λιό Του μᾶς λέ­ει ὅ­τι ὅ­που εἶ­ναι ὁ θη­σαυ­ρός μας, ἐ­κεῖ εἶ­ναι καί ἡ καρ­διά μας (Ματθ. 6, 21).

Αὐ­τή ἦ­ταν καί ἡ δι­δα­σκα­λί­α τοῦ πα­τρός Βα­σι­λεί­ου. Ζοῦ­σε πρῶ­τα τήν ἠ­θι­κή ζω­ή, καί τή δί­δα­σκε καί στούς ἄλ­λους. Ζοῦ­σε πρῶ­τα τή ζω­ή τῆς φι­λαν­θρω­πί­ας καί τῆς εὐ­σπλα­χνί­ας, καί τή δί­δα­σκε καί στούς ἄλ­λους. Ζοῦ­σε πρῶ­τα ὅ­λο τό Εὐ­αγ­γέ­λιο, καί τό δί­δα­σκε καί στούς ἄλ­λους. Γι᾿ αὐ­τό καί ὀ­νο­μά­ζε­ται ἀ­κραιφ­νής, ἀ­λη­θι­νός καί γνή­σιος ἐρ­γά­της τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου. Σᾶς πα­ρα­κα­λῶ νά κρα­τή­σου­με αὐ­τό πού ἔ­λε­γε ὁ Κύ­ριος στόν ἐ­πί­σκο­πο τῆς Φι­λα­δελ­φεί­ας: «κράτ­τει ὅ ἔ­χεις» (Ἀ­ποκ. 3,11). Μήν ἀ­φή­νεις τήν καρ­διά σου ἀ­φύ­λα­κτη νά μπεῖ μέ­σα ὁ κό­σμος, δη­λα­δή τό κο­σμι­κό φρό­νη­μα, πού ἀ­πο­τε­λεῖ­ται ἀ­πό τρί­α ἄ­σχη­μα πράγ­μα­τα: τό ἐ­γώ, τήν πλε­ο­νε­ξί­α καί τήν ἀ­κα­θαρ­σί­α

Γι᾿ αὐ­τό καί σή­με­ρα, πού εἶ­ναι τό ἐ­τή­σιο μνη­μό­συ­νο τοῦ κα­λοῦ αὐ­τοῦ ἐ­φη­με­ρί­ου, τοῦ πνευ­μα­τι­κοῦ μας πα­τέ­ρα, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἔ­δω­σε πραγ­μα­τι­κά τή ζω­ή του καί κρά­τη­σε ὄρ­θια τήν Πα­ρά­δο­ση τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, ἄς θυ­μη­θοῦ­με τή ζω­ή του. Ἄς ἀ­κο­λου­θή­σου­με πι­στά, ἄν δέν μπο­ροῦ­με τό πα­ρά­δειγ­μά του, του­λά­χι­στον τή δι­δα­σκα­λί­α του. Ἄς μεί­νου­με ὄρ­θιοι, ὥ­στε νά μήν πα­ρα­συ­ρό­μα­στε ἀ­πό τό κο­σμι­κό φρό­νη­μα. Δι­ό­τι πῶς θά τόν ἀν­τι­κρύ­σου­με ὅ­ταν φτά­σου­με ἐ­κεῖ πού εἶ­ναι τώ­ρα ὁ ἴ­διος; Θά πεῖ: Παι­δί μου, τί σοῦ ἔ­λε­γα τό­σα χρό­νια; τί σοῦ ἔ­μα­θα νά κά­νεις; Τώ­ρα για­τί δέν μπο­ρεῖς νά εἶ­σαι μα­ζί μου καί εἶ­σαι ἀλ­λοῦ;…

Μα­κά­ρι, εὔ­χο­μαι σέ ὅ­λους σας, νά εἴ­μα­στε ἐ­κεῖ πού εἶ­ναι ὁ πα­τήρ Βα­σί­λει­ος, στόν Πα­ρά­δει­σο, στόν θρό­νο τοῦ Θε­οῦ δί­πλα, μέ­σα στό φῶς, μέ­σα στήν ἀ­λή­θεια, μα­ζί μέ τούς Ἁ­γί­ους, μα­ζί μέ τούς Μάρ­τυ­ρες, μα­ζί μέ τούς Ὁ­σί­ους, μα­ζί μέ τούς Ἱ­ε­ράρ­χες, μα­ζί μέ τούς προ­η­γού­με­νους ἐ­φη­με­ρί­ους αὐ­τοῦ τοῦ Να­οῦ, πού ἔ­δω­σαν τή ζω­ή τους στόν Χρι­στό, μα­ζί μέ ὅ­σους ἀ­γω­νί­στη­καν ἐ­δῶ στή γῆ καί ἔ­δω­σαν τόν ἀ­γῶ­να τόν κα­λόν (Β΄ Τιμ. 4,7).

Αὐ­τό σᾶς τό εὔ­χο­μαι μέ­σα ἀ­πό τήν καρ­διά μου, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δερ­φοί. Ἄν δέν μπο­ροῦ­με νά μοι­ά­σου­με στόν πα­τέ­ρα Βα­σί­λει­ο, του­λά­χι­στον ἄς ἀ­κοῦ­με τά λό­για του καί ἄς τά ἐ­φαρ­μό­ζου­με πι­στά στή ζω­ή μας, γιά νά μπο­ρέ­σου­με καί ἐ­μεῖς νά ἀ­κού­σου­με τό «εὖ, δοῦ­λε ἀ­γα­θέ καί πι­στέ! ἐ­πί ὀ­λί­γα ἦς πι­στός, ἐ­πί πολ­λῶν σε κα­τα­στή­σω∙ εἴ­σελ­θε εἰς τήν χα­ράν τοῦ Κυ­ρί­ου σου» (Ματθ. 25, 21-23). Ἀ­μήν

Στη συνέχεια ψάλλανε το μνημόσυνο του μακαριστού Πρωτοπρεσβύτερου π. Βασιλείου υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του.

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ.κ Αθανάσιος μαζί με τους κληρικούς και τους πιστούς, μετέβησαν στον μνήμα τους πατρός Βασιλείου που φιλοξενείται στον αύλειο χώρο όπου και έψαλλαν τρισάγιο.

Στην έξοδο του Ιερού Ναού προσφέρθηκε σε όλο τον κόσμο:

• Δύο βιβλία το ένα «Προς Θεσσαλονικείς Α΄ Επιστολή Αποστόλου Παύλου» απομαγνητοφωνημένα μαθήματα του πατρός Βασιλείου που διανέμεται δωρεάν και μπορείτε να το προμηθευτείτε από το Ενοριακό Πνευματικό Κέντρο και το άλλο βιβλίο ήταν μια ευγενική προσφορά των εκδόσεων «Ορθόδοξος Κυψέλη» εις μνήμην του πατρός Βασιλείου για την τόσα χρόνια συνεργασία που είχαν.
• κόλυβο
• ένα κουτί με κεράσματα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ 

Ο πατήρ Βασίλειος γεννήθηκε στις 23/08/1950 στον Τύρναβο. Μέχρι τα 7 του χρόνια έζησε στον Τύρναβο και μετά στον Αμπελώνα, όπου τελείωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο. Το 1969 εισήχθη στην Ακαδημία Λαρίσης, από όπου και αποφοιτά το 1971. Το 1974 εισάγεται κατόπιν εξετάσεων στην ανωτέρα εκκλησιαστική σχολή Θεσσαλονίκης, από την οποία αποφοιτά το 1975. Το 1976 διορίζεται δάσκαλος στην Καλλιπεύκη Ολύμπου. Συνεχίζει ως δάσκαλος με μετάθεση στους Γόνους Λαρίσης, στον Ασπρόπυργο Ευρυτανίας, στην πόλη της Κοζάνης και τελικά, το 1982 στη Σιάτιστα.

Στις 28/8/1982 χειροτονείται διάκονος στο μοναστήρι της Παναγίας Μικροκαστρου και στις 31/10/82 ιερέας στην Σιάτιστα, στον Άγιο Νικόλαο, από το μακαριστό μητροπολίτη Αντώνιο Κόμπο. Έκτοτε ιερουργεί στην ενορία του Αγίου Νικολάου. Το 1983 αποφασίζει να σταματήσει να διδάσκει για να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην ενορία και στις δραστηριότητες της.

Από το 1976 είναι νυμφευμένος με την Σταυρούλα Μαραμή από τα Σέρβια Κοζάνης, γεννημένη το 1953, δασκάλα και εκείνη και νοσοκόμος. Αποκτούν επτά τέκνα, τον Λάμπρο, τον Αθανάσιο, τη Μαρία, την Αγλαΐα, το Νεκτάριο, την Ακυλίνα και την Ελένη.

Από την πρώτη στιγμή που έγινε διάκονος και στη συνέχεια, οργάνωσε το κατηχητικό έργο της ενορίας του Άγιου Νικολάου για παιδιά του Δημοτικού, του Γυμνάσιου και του Λυκείου, αλλά και για τους μεγάλους. Ξεκινά μαθήματα βυζαντινής μουσικής, οργανώνει εκδρομές, προβολές έργων επιστημονικών, ιστορικών και κοινωνικών. Δημιουργεί δανειστική βιβλιοθήκη και ενοριακό βιβλιοπωλείο. Κάθε Κυριακή ο πάτερ Βασίλειος κήρυττε τον θείο λόγο στο εκκλησίασμα. Εξομολογούσε χιλιάδες πιστούς, βοηθούσε και συμπαρίσταται στα προβλήματα τους. Από το 1989 ξεκινά το ραδιοφωνικό σταθμό της Μητροπόλεως, ο οποίος λειτουργεί σε 24ωρη βάση. Με την πρωτοβουλία του πατρός Βασιλείου και τις ενέργειες και την συνδρομή πολλών ενοριτών, χτίστηκε ο τελευταίος ιερός ναός του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ το 2000.

Μεριμνά για τη συντήρηση και τον καλλωπισμό όλων των ναών της ενορίας, ανοίγει δρόμους προς αυτούς με τη βοήθεια των ενοριτών του. Στο κοιμητήριο του Αγίου Νικάνορος, κατασκευάζει κτιστούς τάφους με τέτοιο τρόπο, ώστε να επιταχύνεται σύντομη και επιτυχής αποσύνθεση.

Μεγάλο ενδιαφέρον δείχνει για το φιλανθρωπικό έργο της ενορίας. Από το 1989 συστήνει το φιλόπτωχο ταμείο στο οποίο συνδράμουν οικονομικά πάρα πολλοί ενορίτες και όχι μόνο. Το 1999 δημιουργεί ταμείο δανεισμού όπου ενορίτες που βρίσκονται σε έκτακτες ανάγκες δανείζονται χρηματικά ποσά και όταν μπορούν τα επιστρέφουν. Το 2012 δημιουργεί κοινωνικό παντοπωλείο στην ενορία με την συνδρομή των ενοριτών που προσφέρουν μικρές ποσότητες τροφίμων φρούτων κρεάτων τα οποία προσφέρονται σε οικογένειες που δυσκολεύονται οικονομικά. 

40 χρόνια αδιάλειπτης διακονίας,

40 χρόνια έσκυψε πάνω στα προβλήματα των πιστών της ενορίας, να συμβουλεύει να προστατεύει να βοηθά και να στηρίζει,

40 χρόνια τεράστια υπομονή.

Δικαίως θα του αποδώσουμε την προσωνυμία του ελεήμονος κληρικού.

Ας είναι αιωνία η μνήμη του.

Να έχουμε την ευχή του και να πρεσβεύει πάντοτε για όλους μας.