Περνούσα περίφημα.
Τη Σιάτιστα και την ευρύτερη περιοχή με τους ανθρώπους της τα έζησα σαν ένα παράδεισο φυτεμένο πάνω στα βουνά και γι’ αυτό πολύ ωφελήθηκα στο να γνωρίσω τον εαυτό μου. Γι’ αυτό, ούτε ποτέ ζήτησα κάτι, “περισσότερο” ας πούμε. Με ξέρουν και οι πέτρες και κυρίως οι επίσκοποί μου. Όταν δεν ζητάς κάτι και σου έρχεται, σε βρίσκει, “καλείσαι” που λέμε, είναι από το Θεό. Λαμβάνεις πρόσκληση. Όταν εσύ πας γυρεύοντας είναι από τον πονηρό. Το θέμα νομίζω είναι για τον κληρικό, εκεί που πηγαίνει, να πηγαίνει για να πεθάνει. Αν τον πάρει ο Θεός από ένα μέρος και τον πάει σε άλλο, πηγαίνει πάλι και κει για να πεθάνει. Τα υπόλοιπα είναι του Θεού: άγνωστα. Εμείς ανοίγουμε καθημερινώς την καρδιά μας στις εκπλήξεις του.
