Του Θ. Παπαδόπουλου
Η πολυετής οικονομική κρίση αποκάλυψε πληθώρα δυσλειτουργιών, αγκυλώσεων και προβλημάτων σε πάρα πολλούς τομείς του δημόσιου τομέα.
Αποκάλυψε στους ξένους –που πολλές φορές έκαναν πως δεν έβλεπαν την τραγική δομή της ελληνικής δημόσιας διοίκησης– την κακοδιαχείριση, τη γραφειοκρατία και όλες αυτές τις παθογένειες που είναι συνυφασμένες με το ελληνικό κράτος.
Με αφορμή αλλά και αιτία την οικονομική κρίση, πολλοί από εμάς θα περιμέναμε να δούμε πολύ μεγαλύτερες αλλαγές στην ελληνική κοινωνία, μιας και όλη αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε τι έφταιξε και φτάσαμε στον πάτο της Ευρώπης.
Φυσικά και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ισχύει το «μαζί τα φάγαμε», γιατί άλλοι τρώγανε συναγρίδες και φαγκριά και άλλοι ψωμί και τυρί. Όμως και όλοι εμείς πρέπει να απαιτούμε περισσότερα από τον εαυτό μας, αλλά και από το κράτος μας. Δεν μπορεί ακόμα να γίνεται ανεκτό να παίρνουμε αλλού πρωτόκολλο, αλλού τη μία σφραγίδα, αλλού το ταμείο, αλλού το καφενείο τελικά.
Εκεί βέβαια έχουν το μερίδιο της ευθύνης και οι ξένοι, που έπρεπε να επιβάλουν –μαζί με την οικονομική και αιματηρή λιτότητα– τους όρους της καλυτέρευσης της λειτουργίας του κράτους. Φυσικά οι δανειστές μας προτίμησαν να φτιάξουν τους όρους της αποπληρωμής των δανείων που έδωσαν στη χώρα, και όχι την ίδια τη χώρα. Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι εμείς μόνοι μας, μόνο, μπορούμε να φτιάξουμε τη χώρα μας και κανένας άλλος.
Και αν ακόμα βρίσκονται συνάνθρωποί μας που πετάνε σκουπίδια μέσα στους κάδους της ανακύκλωσης, αν ακόμα υπάρχουν συνάνθρωποί μας που νοικιάζουν π.χ. ιατρείο ή γραφείο στο Κολωνάκι με ενοίκιο έτους ας πούμε 15 χιλ. ευρώ αλλά δηλώνουν 10 χιλ. ευρώ και εμφανίζονται οι «καημένοι» να χάνουν κάθε χρόνο λεφτά, τότε αυτή η χώρα δεν έχει σωτηρία.
Τότε δυστυχώς η κρίση δεν μας άλλαξε, αλλά μας επέβαλε περιορισμό εξόδων και τίποτε άλλο. Τότε τζάμπα όλη αυτή η ταλαιπωρία, τζάμπα οι θυσίες και ο πόνος, γιατί –αν δεν αλλάξουμε εμείς και αν εμείς δεν επιβάλλουμε τις αλλαγές– ας μην περιμένουμε σωτηρία από κανέναν…
