Αναμνήσεις από τα παλιά.
Ποιος τον θυμάται;
Πριν αρκετά χρόνια, οι περισσότεροι από εμάς είχαμε από έναν κουμπαρά του Ταχυδρομικου Ταμιευτηρίου.
Είχε στο πάνω μέρος μία σχισμή για τα κέρματα, (δραχμή, ταληρο, δεκάρικο και εικοσάρικο) και στην πλάγια πλευρά μία στρογγυλή οπή για τα χαρτονομισματα.
Οι γονείς για να μας δελεάσουν, έβαζαν τα πρώτα χρήματα :τον σεφτέ.
Τις γιορτές, και ιδιαίτερα τα Χριστούγεννα, ο κουμπαράς γέμιζε.
Από τα χρηματικά δώρα των παππούδων, συγγενών, αλλά κυρίως από τα κάλαντα.
Όταν γέμιζε και πάντα με την συνοδεία του μπαμπά ή της μαμάς, πηγαίναμε στο ταχυδρομείο να μας τον ανοίξουν.
Μόνο εκεί υπήρχε το κλειδί.
Κάποιοι όμως βρίσκαμε τον τρόπο και “κλέβαμε” όταν μπορούσαμε κι όταν ήταν ανάγκη,τον κουμπαρά μας.
Την ημέρα της Αποταμίευσης, όπως σήμερα, στο σχολείο γράφαμε Έκθεση για την Αποταμίευση.
Η καλύτερη αμοιβονταν.
Βραβείο :ένας καινούργιος κουμπαράς, ή ένα συμβολικό χρηματικό έπαθλο.
Θυμάμαι τότε, ήμουν καλή στις Εκθέσεις.
Μάλιστα για τρεις συνεχόμενες χρονιές κέρδιζα το βραβείο.
Εκεί όμως που τα χάλαγα ήταν η Αποταμίευση.
Ποτέ μου δεν τα κατάφερα.
Ο κουμπαράς μου πάντοτε “τρύπιος”.
Παγκόσμια ημέρα Αποταμίευσης σήμερα,και οι αναμνήσεις γυρίζουν στην εποχή που ήταν υπαρκτή.
Σήμερα ελάχιστοι είναι αυτοί που μπορούν κι αποταμιευουν, κι αυτοί είτε έχουν καλό μισθό, είτε καλό “πόστο”. (πολιτικοί, τραπεζίτες κλπ).
Όσο για μένα;
Δεν έκανα τότε Αποταμίευση θα κάνω τώρα;
Νεάπολη εν οίδα ότι
Κάθε χρόνο η τελευταία ημέρα του Οκτωβρίου έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Αποταμίευσης και γιορτάζεται σε ανάμνηση της ίδρυσης του Διεθνούς Ινστιτούτου Ταχυδρομικών Ταμιευτηρίων, που έγινε στο Μιλάνο στις 31 Οκτωβρίου 1924.
Το μότο της ημέρας είναι ότι: «Η αποταμίευση συμβάλλει στο ατομικό και γενικό καλό», ενώ το μήνυμα του εορτασμού είναι η ηθική και υλική ωφέλεια για αυτόν που αποταμιεύει.
Τι ακριβώς σημαίνει αποταμίευση; Να περιορίζουμε την κατανάλωση του σήμερα, για να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τις ανάγκες του αύριο.
Ο άνθρωπος εν τη γενέσει του, διαθέτει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης με αποτέλεσμα να μπορεί να επιβιώνει σε δύσκολες στιγμές.
Η αρχή έγινε με τρόφιμα και σιγά-σιγά μέσα στους αιώνες άρχισε να αποταμιεύει και άλλα πράγματα, όπως για παράδειγμα ρούχα και κατόπιν χρήματα. Να αναφέρουμε ότι η έννοια της αποταμίευσης ήταν γνωστή από την αρχαιότητα περισσότερο με την έννοια της Πρόνοιας.
Αρχαίοι λαοί, όπως οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, διατηρούσαν τεράστιες αποθήκες φύλαξης αγαθών για δύσκολες περιόδους. Κάτι παρόμοιο βέβαια γινόταν και στην αρχαία Αθήνα όπου υπήρχαν αποθήκες φύλαξης σίτου και άλλων αγαθών, όπως στο Πομπείο (μεγάλο οικοδόμημα της αρχαίας Αθήνας που βρισκόταν μεταξύ του Δίπυλου και της Ιεράς Πύλης, δυτικά της Αρχαίας Αγοράς). Εκεί φυλάσσονταν όλα τα απαραίτητα πράγματα γα τη διεξαγωγή των διαφόρων πομπών που γίνονταν κατ’ έτος και σε διάφορα άλλα χρονικά διαστήματα, ενώ υπήρχε ακόμη ένας χώρος που λειτουργούσε ως αποθήκη στον Πειραιά.
Ο Ησίοδος είναι ο αρχαιότερος που εξήρε ιδιαίτερα το πνεύμα της αποταμίευσης και τη σημασία του τονίζοντας: «Ει γαρ κεν σμικρόν κατά σμικρόν καταθείο, και θαμά τούτ’ έρδοις, μέγα και το γένοιτο» (αν καταθέτεις λίγα – λίγα και αυτό κάνεις ακατάπαυστα, θα πετύχεις μέγα έργο). Μάλιστα είναι χαρακτηριστική και η φράση που έχει επικρατήσει «φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι» που δηλώνει ότι με αργό και σταθερό ρυθμό μπορούμε να γεμίσουμε το… σακούλι, δηλαδή την τσέπη ή τον τραπεζικό λογαριασμό.
Πηγή: ΑΠΕ ΜΠΕ
